JEDNA Z NAJLEPSZYCH POWIEŚCI ELIZABETH STROUT PO RAZ PIERWSZY PO POLSKU

Elizabeth Strout „ożywia codzienność z zadziwiającą mocą” napisano w „The New Yorker” o Olive Kitteridge, która przyniosła jej nagrodę Pulitzera. Ostatnia powieść Mam na imię Lucy, wychwalana przez krytyków, jest nominowana do Bookera. Tymczasem 28 września ukaże się powieść Bracia Burgess, uważana za jedną z najciekawszych amerykańskich powieści ostatnich lat i najlepszą w dorobku autorki. Na podstawie książki Robert Redford produkuje serial dla telewizji HBO.

Jim i Bob nie mogą się uwolnić od wspomnień dziwnego wypadku, w którym zginął ich ojciec. Obaj byli wtedy dziećmi. Kiedy tylko mogli, uciekli z rodzinnego Shirley Falls w Maine do Nowego Jorku. Jim, błyskotliwy prawnik korporacji, zawsze starał się pomniejszać dokonania obdarzonego wielkim sercem brata. Z kolei Bob, pracujący w instytucji udzielającej pomocy prawnej, wielbi Jima i zawsze przechodzi nad tym do porządku. Ten utrwalony stan rzeczy zostaje naruszony, kiedy ich siostra, Susan – bliźniaczka Boba, która została w Shirley Falls – pilnie wzywa ich do domu. Jej nastoletni jedynak Zach wpakował się w kłopoty i Susan desperacko potrzebuje pomocy. Z tego powodu bracia Burgess wracają w rodzinne strony, a od dawna skrywane napięcia, które ich ukształtowały i kładły się cieniem na wzajemnych relacjach, zaczynają się ujawniać w nieoczekiwany sposób, który na zawsze zmieni stosunki między rodzeństwem.

***

Moralistka Strout nigdy nie moralizuje. Z dociekliwością i współczuciem bada relacje między jednostką, rodziną i społeczeństwem. Bez innych – w dobrym i złym – bylibyśmy nikim. To jej niełatwe przesłanie na niełatwe czasy.

Juliusz Kurkiewicz “Książki. Magazyn do Czytania”

Wyjątkowość Strout  – i jej przejmującej i wartkiej powieści –  polega na tym, że znalazła równowagę między narracją a głębią uczuć. (…) Każdy element tej pełnej wdzięku, wieloaspektowej powieści jest głęboko przemyślany, znakomicie opisany i wyraziście nakreślony.

„Chicago Tribune”

Największym atutem Strout jako pisarki, oprócz ostrej precyzji, charakteryzującej tę wnikliwą książkę, od której trudno się oderwać, jest zaznajamianie czytelnika z wadami bohaterów, przy czym żaden nie staje się odpychający. (…) Strout maluje portret amerykańskiego społeczeństwa, pogrążonego w chaosie, równie ambitny co w Amerykańskiej sielance Philipa Rotha, ale bardziej osobisty.

„Time”

Kiedy czytasz powieść Elizabeth Strout, możesz odnieść wrażenie, iż zaglądasz sąsiadowi w okno. (…) W tej powieści pojawia się narastające napięcie, wywołane pięknym językiem, dbałym o szczegóły. Strout pokazuje zazdrość, dumę, winę, bezinteresowność, bigoterię i miłość w delikatny, a zarazem celny sposób.

„Minneapolis Star Tribune”