Mądra, przejmująca i dowcipna powieść o schematach relacji międzyludzkich i o sile wrażliwości, która pozwala je przełamać.   I co najważniejsze – kobiety mają tu naprawdę sprawczą i twórczą moc! – Agnieszka Glińska

Tubylewicz stworzyła prawdziwy portret wiecznego Piotrusia Pana. Jednak to kobiety grają tu pierwsze skrzypce, na niepokojącą nutę. – Grażyna Plebanek

Romantyczne, środowiskowe i pisarskie sekrety pokazują swoje drugie dno. Zaskakujące i nieoczywiste. – Agata Tuszyńska

Przewrotna i wciągająca lektura. – Andrzej Saramonowicz

 

Poznają się w pociągu relacji Kraków-Warszawa. On 50-letni popularny autor bestsellerowych kryminałów, skłócony z rodziną i pozbawiony złudzeń kobieciarz przeżywający kryzys twórczy, ona – inteligentna i wyjątkowo piękna dziewczyna z prowincji.  On widzi w niej szansę na kolejny romans, a ona szuka czegoś zupełnie innego niż łatwa przepustka do lepszego świata. To, co może wyglądać na zapowiedź historii miłosnej, okazuje się transformującym spotkaniem dwojga ludzi z trudną przeszłością, które prowadzi do nieoczekiwanego finału. Z wciągającej narracji wyłania się panorama polskiej rzeczywistości: rozpad relacji międzyludzkich, kryzys inteligencji w dużych miastach, i zapaść małych miast, z których wyrwać  potrafią się nie mężczyźni, ale silne kobiety. To przewrotna powieść o więzieniu ciała, powtarzalności losów i  ograniczeniach narzucanych nam przez środowisko oraz traumatyczne dzieciństwo, a także o walce o własną niezależność, o ucieczkach, emigracji,  samotności i jej przekraczaniu. To historia o poznawaniu siebie, procesie twórczym, kobiecym dojrzewaniu i męskim schyłku, a także wyznanie wiary w sprawczą siłę literatury.

Rekomendacje dla prozy Katarzyny Tubylewicz

Warto przeglądać się w lustrach, które przystawiają nam pisarze niemieszkający w Polsce. Bo wyrwanie się, nie oznacza zerwania, a tylko inny kąt widzenia. – Justyna Sobolewska

Czyta się, jak się czyta Atwood albo Oates – łapczywie. – Agnieszka Graff

Katarzyna Tubylewicz to pisarka wnosząca do literatury nowy rodzaj niepokoju. – Jarosław Czechowicz / Krytycznym okiem